در روزگار ما...
"...در روزگار ما درد ما را نه در «معني» درماني هست، نه شفا يافتن به يمن «معني» ممکن است؛ درمان و شفا خود بخشي از همان فرآيند همه گير بي تفاوتي و خنثي زدگي نهيليستي است..
...
حتي بازشناسي (آناليز) امور هم گرفتار بلاتکليفي است . زيرا فرآيند بازشناسي قطعي نيست؛ فرآيندي اتفاقي و تصادفي است.
تئوري ها در درياي بي ساحلي شناورند. در واقع نهيليسم هم ناممکن است. زيرا نهيليسم در روزگار ما يک تئوري نوميدوار و در عين حال حتمي است. تصوري است از پايان راه، يعني جهان بيني فاجعه است.
...
اين است شيوه کار بشر امروز در گذر کردن از مرزها و از خط پايان.
يعني جلو رفتن در يک مسير واحد تا دورها.
هر چه سريع تر و هر چه دورتر و اين يعني نابود کردن «معني» از طريق مجازي سازي و شبيه سازي و از طريق فرا شبيه سازي به علت گذشتن از مرز و تجاوز از خط پايان.
...
اگر نهيليست بودن به اين است
يعني رسيدن به نقطه پايان و تجزيه و تحليل واگشت ناپذيري سيستم تا آنجا که ديگر بازگشتي در کار نباشد
و اگر اين يک امتياز است و بايد به آن مفاخره کرد آنگاه من هم يک نهيليست هستم.
وسوسه ناپيدا شدن و نه توليد کردن، يک وضع نهيليستي است.
اگر نهيليست بودن به معناي وسوسه ناپيدا شدن،
نامعلوم بودن،
فرو شکستن،
جنون نبودن و نيستي است من هم يک نهيليست هستم.
حقيقت اين است که امروزه ديگر مساله نهيليسم هم مطرح نيست
زيرا در اين ناپيدا شدن، در اين رهاشدگي، در اين تصادفي بودن امور، و در بي تفاوتي به اشکال مختلف، ديگر حتي آن درد و اندوه جانسوز نهيليسم هم وجود ندارد.
ديگر آن نيروي افسانه يي که قوت واقعي نهيليسم، قوت راديکاليته و نيروي افسانه يي انکار پيش بيني در آن نهفته بود، وجود ندارد.
...
امروز همه جا و هميشه، سيستم است که بسيار نيرومند و جلودار است و سروري مي کند.(هژموني سيستم سياسي، اجتماعي و فرهنگي)
در مقابل اين هژموني سيستم مي توان به فريب شوق و دلخواست هاي سطحي سرخوش بود و دامن آن را گسترده تر کرد،
مي توان به شيوه يي انقلابي به «ريزشناسي» امور پيش پاافتاده پرداخت و به انبوه چيزهاي کوچک دل خوش کرد و آنها را ستود و مثلاً سراغ آشپزي رفت..
آنچه مي تواند بقاياي به جامانده را از اين صحنه جمع کند و برون برد، عبارت است از خلاف آمد عادت و وارونه عمل کردن. مانند يک لبخند طعنه آميز مي تواند يک گفتمان را به کلي بي اهميت سازد،
يا همچنان که يک تمرد و انکار کوچک در رفتار «بنده» (رعيت)، تمام اقتدار «خدايگان» (ارباب) را مي شکند و لذت قدرت را از او مي ستاند.
هرچه سروري (هژموني) سيستم بيشتر باشد، آرزوي خلاف آن عمل کردن هم، بيشتر تحريک مي شود.
...
توسل به «قهر تئوريک»، نه جست وجوي حقيقت، تنها راه چاره است که براي ما باقي مانده است.
اما اين يک احساس اتوپيايي است ...
زيرا نهيليست بودن در صورتي زيبا است که هنوز راديکاليته وجود داشته باشد،
همچنان که مرگ هم در صورتي زيبا است (حتي مرگ خود تروريست) که هنوز معنايي براي مرگ وجود داشته باشد.
...
ديگر هيچ عصر و مرحله يي در کار نيست،
حتي قدرت «توهم» اينکه پيشامدها بتواند به شکل حقيقي و در شمايل واقعي شان رخ دهند، وجود ندارد. ديگر عصر و عرصه يي براي همبستگي روحي يا سياسي وجود ندارد
براي «معني» هم ديگر اميدي وجود ندارد...."
...
در باب نهیلیسم جدید/ ژان بودریار/ ترجمه دکر سعید محبی
کل مطلب اینجا
...
پی نوشت:
آقای ژان! گفتارتان متین.. اما اگر جسارت نباشد به نظر اینجانب، این رها شدگی.. هنوز زیباست و دلفریب.. باور کن!
پذيرفتن نمي توان..