در سحر واژگانش تامل کردن چه دلنشین است...

نامش نشان از شکوه شعر سرزمینت ..

 

           کلامش معجونی از مهر و موسیقی ..

 

                     شعرش مرهمی ست بر زخم های هر روان ترک برداشته ای

 که گریزان از دغدغه های امروز این آشفته بازار

 در پی گوشه ای آرام نامی آشنا را می جوید..

 

 

کیست که زمزمه ای از کلام سحرانگیز او بشنود و

بر خاطر بی قرارش  نسیم آرامش وزیدن نگیرد؟

 

 

کیست که از او یادی کند و 

طنین روح نواز آن "واژگان بی بدیل" آسودگی را به ارمغان نیاورد..؟

 

 

 

از او گفتن عجب دشوار است

                                           و از او خواندن عجب غرور آفرین..

 

 

با او زمزمه کردن چه دلنواز است

                                          و در سحر واژگانش تامل کردن چه دلنشین..

 

 

اما افسوس..

افسوس که برای گفتن از او هفت دفتر اندک است ..

و هفت حکایت هم حقانیت کلام را به جا نمی آورد..

 

 

افسوس که فهم آنچه سرود و آنچه خواند و آنچه گفت آسان نیست..

 

 

 و عشق.. سرمایه تمام ناشدنی برگ برگ دفترش بود..

 دفتری  مقدس که کرامتی مقدس تر را در خود جای داده..

 

روحی شایسته ی ستایش جهانیان ..

                                                       روحی آزاده .. والا ..  بی قرار...

 

 

همان او که شعر و شعور را در هم آمیخت و

                                                     شکوه کلام را به اوج رساند..

        به اوج حقیقت ..                                                

        به اوج زیبایی ..                

        به اوج عاشق نوازی..                

 

 

...حافظ از معتقدان است ..گرامی دارش..           زانکه بخشایش بس روح مکرم با اوست...

 

                  

 

 ..روزش گرامی باد..

 

 بر تمامی زنده دلانی که  تاریکی شبهایشان را

با شاه بیت های دفترش

 ستاره سوز میکنند...

با عطر واژگان تو ...

 

"وزش ظلمت را می شنوی" بانو ؟

ظلمتی که حق زیستنمان را گرفته از ما ..

حقی که خودمان هم بر خودمان نمیبخشاییمش ..

 

فروغ شعر زنانه ی ایران !

برای از تو خواندن

           از تو سرودن

                     از تو نگاشتن

چه بسیار واژه که باید

                             واژه هایی همه از جنس زخم.

                             زخم هایی همه از جنس عشق .

                            عشقی همه از جنس تنهایی زن.

 

ماندگار ترین بانو!

بدان

بعد از تو و هفت سالگی هایمان،

"هر چه رفت

همه در انبوهی از جنون و جهالت رفت"..

                                                               ...

                     

                                                              

اما هر بار که    

شب هایمان با ظلمت و صدای باد درآمیخت..

خواندن تو .. عطر واژگان تو ..

زوزه ی باد را از گوشمان برد...

 

...

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود..ز هر چه رنگ تعلق پذیرد آزادست

 

                                       فضای دودآلود جامعه ی خسته ام ،

یاوه گویی اطرافیان بی خردم،

کار و فشار مضاعف پایان نامه ای که کتاب های منبعش یا توقیف بودند یا مولفینش در زندان! ،

همه باعث شده نتوانم امروز به یاد خواجه ی شیراز نوشته ای بیاورم در این صفحه ...

که هر چه خواهم بگویم .. حضرتش در قرن ها پیش گفته ...

پس من را چه به گفتن از خواجه ی شعرگوی فلیسوف قرن هشتم..

او خود از ما و امروزمان گفت در آن قرن ها..

                                                   اکنون ما از او چه داریم برای نوشتن..!

 

تنها به بیتی اکتفا می کنم و بس..

 

                                                                  ...

 

             ما از برون در شده مغرور صد فریب        تا خود درون پرده چه تدبیر می​کنند

 

                                     می خور که شیخ و حافظ و مفتی و محتسب   

 

                                         چون نیک بنگری همه تزویر می​کنند...

 

 

بزرگ بانو ! تو جاودانه تر از این حرفهایی...

 

نام فروغ فرخ زاد از لیست کتاب شاعران حذف شد

 

قابل پیش بینی بود ..

فروغ زن بود

خط قرمزها را شکاند

حرف زد ..

همینها کافی ست برای خط خوردن نام فروغ شعر ایران از لابه لای کتابها

...

زمانه ای که در آن  ارتفاع نردبان به حقیری  گودالی سیاه می رسد..

زمانه ای که در آن زنی که شعر زنانه را به بلوغ میرساند ، به هزاران گناه متهم میشود و اینگونه خط بر نام پر شکوهش می کشند چه زمانه ای است ؟

با این تصور  شوم که خط کشیدن روی نام فروغ شعر ایران، نام او را بی فروغ می کند !

و  کلام او را  از خاطر می برد

از خاطر نسلی که فروغ سرمشق شاعرانش بود و دل گویه هایش ، درد دل زنان این سرزمین ..

 

نازنین بانو!

حیرت مکن که بعد از تو و هفت سالگی هایت ، هر چه بود دروغ بود و کبودی

حالا این ما هستیم که به جای تو از نهایت شب حرف می زنیم

شبی که روشنایی پر فروغ آسمان ادبش را در کتابهایمان حذف می کنند.. انگار که با حذف نام تو ، جهان تو را از خاطر می برد !

چه خیال مضحکی!

مگر میشود  از یاد برد شهرت طنازترین شاعر زمان را ؟

 

                    

 

ماندگار ترین بانو!

شاملو بیراه نگفت که:

 نامت سپيده دمي است كه بر پيشاني آفتاب مي گذرد، متبرك باد نام تو

 و مشتی سیاهی باد بر نام کسانی که به بهانه دیپلماسی فرهنگی  تو را نادیده می گیرند!!!

نا آگاهانی که اگر بگویی دیپلماسی فرهنگی را تعریف کن خیره خیره نگاهت میکنند ، تو را نمی بینند ، که روح بزرگ تو در اندیشه های کوچک جای نمی گیرد..اما غافلند از اینکه ندیدن تو فاجعه ای است برای شعر دیروز و امروز و فردا ..

 

دیپلماسی فرهنگی و دولتی نام شاعران کتاب شعر را تعیین کرد .. اما چقدر این روزها جای دیپلماسی ملی خالی است  .. ملتی که وقتی نام تو می آید ، از هر جنس و قشر و آیین و مذهبی، کلاه از سر بر میدارند و به نشانه ارادت به شعر تو که از شعورت آمده بود، با احترام اسم زیبای تو را یاد می کنند

 

زن ترین شاعر !  

مهربان تو بودی و نامهربان ما ..

همین روزها به خانه ات می آیم .. نه برای اینکه چراغی بیاورم برات .. تو روشن ترینی ..

تو خود فانوس راه شاعران پس از خود بودی..

می آیم تا از غصه این روزها بگویمت .. روزهایی که به قول خودت

کسی به فکر گل ها و ماهی ها نیست
کسی نمی خواهد
باورکند که .... قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است

 

بیراه نبود که میگفتی من سردم است و انگار هیچ وقت گرم نخواهم شد

تو تابو شکنی بودی که کلامت به مذاق خیلی ها خوش نمی آید

 

شاعر ترین زن!

تو پرنده ای هستی که شاید بی خردان نامت را خط بزنند و به خاطر دیپلماسی فرهنگی ، بی فرهنگی را به اوج برسانند و شاعران بیگانه را جای تو بنشانند و به خیال خام خود بالت را قیچی کنند ..

اما همه ما پرواز با شکوه  کسی که مثل هیچ کس نبود  را در پهنه آسمان شعر پارسی به خاطر سپرده ایم..تا همیشه

 

                          

 

                      مظلوم ترین شاعر پارسی گو !

                                                          تو جاودانه تر از این حرفهایی ...

 

 

 

انتخاب کنید: یا عشق .. یا کفر..

 

پیر پاک و مسلمانی که مریدانش نفسش را حق می دانستند و پیروی از آموزه های او را راه عبور از  دروازه های بهشت ..

شیخ صنعان روایت عطار، مدافع سرسخت دین  و راهرو راستین آیین شرع اسلام، عمری نزدیک به 50 سال را به تربیت مریدانی نزدیک به 400 مسلمان غیور صرف کرد و راه ریاضت و رسم مسلمانی به آنان آموخت . بزرگ مسلمانان زمان خود شد و موجب فخر مسلمانان ان زمانه..

 اما چه سود که به بهای نیم نگاهی از محبوب تمام وجود از کف داد و اسلام چندین ساله را فروخت و شراب نوشید و ....

----------------------------------

حکایت عشق و عاشقی ها در اشعار ایرانی جماعت ، از دیر باز بوده و شنید شده . عشق هایی که در اساطیر و اشعار و نظم و نثر ما  به وصال نرسیده و در جهت  فراق و لذت فراق تبلیغ کرده ( مانند لیلی و مجنون)

یا حکایاتی که با مرگ جسمانی عاشق رنگ گرفته (مانند فرهاد نگون بخت که هم جور رقیب را پذیرفت و هم مرارت سنگ تراشی بیستون را  و سرانجام به مقصود هم نرسید) و....

اما در این میان شاید یکی از جذاب ترین حکایاتی که حول عشق و عاشقی می گردد ، جریان پیرمردانی باشد که در کهنسالی دل به عشق زیبارویان جوان می سپارند و اینگونه با قبول رسوایی خود نام خود و حکایت عشقشان را در تاریخ ادبیات ثبت می کنند.

آنان که در کتابخانه های شخصی شان آثار ادبی هم دیده می شود میدانند که مشهور ترین نمونه چنین رسوایی عاشقانه ای  شیخ صنعان زنده دل ! بود که در سن پیری آنچنان به عشق دختر جوانی جان و دل سپرد که آبرو و حیا که سهل است.. سابقه  پنجاه شصت  ساله شب بیداری خود را پای سجاده نماز و اشک و آهش را برای معبود الهی و 50 حج خود را، در عرض کمتر از 3 دقیقه از خاطر برد ..

و ادامه ماجرا ...

------------------------------

 

از اردلان عطارپور "پیامبر کفر گوی" (۱) را خوانده بودم و از ارادتش به کفر و کافری با خبر بودم! تا "اقتدا به کفر" را هم از او خواندم.

البته بسیاری عطارپور را با "مو لای درز فلسفه" یا " مثل همیشه نیست"(۲) می شناسند . البته با خواندن این دو اثر هم می توان عطارپور را شناخت و به روشنی دریافت که وی اصولن می خواهد گیر بدهد !

شاید هم این خصیصه وی به روزنامه نگار بودنش هم برگردد..( آنان که چند روزی را هم در روزنامه ای سر کرده باشند می دانند روزنامه نگار جماعت اگر روزی گیر ندهد شام شب از گلویش پایین نمی رود.البته این خصیصه شامل قدیم بود)

اما در هر حال ، سخن از " اقتدا به کفر" عطارپور است که حکایت شیخ صنعان بیچاره را به نقد کشیده و بررسی کرده . اثری که یکی از شاهکارهای عطار به شمار می رود و تا کنون با تایید و تحسین بسیاری از منتقدین مواجه شده .

                                                                         

اما "اقتدا به کفر" یکی از آثاری ست که شاید بیشتر عطار را

(و نه شیخ بیچاره را) مورد نقد خود قرار میدهد.

گرچه من نه عطار شناسم نه عطار پژوه

و هر چه می گویم تنها نظر شخصی ست و بس .

 اما زمانی که با چنین نوشته هایی بر می خوری

ناخودآگاه دلت می خواهی نظری داده باشی!

به خصوص اگر تشخیص بدهی که شیطنتی در کار است.......

 

 

 

 

 

برای او.. که اسطوره می ماند..

 

تنها آمد..

تنها خواند..

تنها رفت..

 

خواندني ها كم نيست ..
من و تو كم خوانديم ..

 

این رسم دیرینه ما ایرانی هاست .. تا هستند ، هستند ..

اما به محض رفتن .. یادمان می آید..

که او یک اسطوره بود ..     که کاش نمی رفت !

 

رستني ها كم نيست
من و تو كم بوديم ..
                          خشك و پژمرده.. و تا روي زمين خم بوديم ..

 

مثل استاد دیگر نیست .. مثل استاد دیگر نمی آید.. افسوس زمانی که بود قدرش ندانستیم..

اما هر سال ۹ شهریور یادمان می آید که مثل نوای حنجره استاد دیگر به گوشمان نمی رسد..

افسوس..

گفتني ها كم نيست / من و تو كم گفتيم

                               مثل هذيان دم مرگ از آغاز چنين درهم و برهم گفتيم ..

 

می گویند دخترک جوانی همچون بسیاری دیگر دل به فرهاد بسته بود.. نامه ای نوشت و شرح دلبستگی سرود..فرهاد در جواب نامه نوشت:

به ستارگان زندگیت نزدیك نشو.. كه ستارگان  از دور زیبا هستند. 

هرچه به ستارگان زندگی نزدیك تر شویم بیشتر از آنها بدمان می آید.

نزدیك تر نشو، بگذار ستارگانت ستاره بمانند،

بگذار بهترین تصویر از ستاره ات در ذهنت بماند.

بگذار ستاره ای برایت باقی بماند...

           ديدني ها كم نيست ..
                                                 من و تو كم ديديم ..

                         بي سبب از پاييز جاي ميلاد اقاقيها را پرسيديم ..

 

ما که قدرش ندانستیم زمانی که بود .. تنها بی مهری هایمان را نثارش کردیم و بس.. !

لااقل این روزها .. یادش گرامی بداریم ..

              

من و تو كم نه كه..

بايد شب بي رحم و گل مريم و

بيداري شبنم باشيم

 

من و تو خم نه و .. درهم نه و .. كم هم نه..

كه مي بايد با هم باشيم

 

من و توحق داريم..

كه به اندازه ي ما هم شده با هم باشيم..

 

                                   من و تو حق داريم

                                                                بدويم تا دم صبح...

 

...

نامش نشان از شکوه شعر سرزمینت ..

 

           کلامش معجونی از مهر و موسیقی ..

 

                     شعرش مرهمی ست بر زخم های هر روان ترک برداشته ای

 که گریزان از دغدغه های امروز این آشفته بازار

 در پی گوشه ای آرام نامی آشنا را می جوید..

 

 

کیست که زمزمه ای از کلام سحرانگیز او بشنود و

بر خاطر بی قرارش  نسیم آرامش وزیدن نگیرد؟

 

 

کیست که از او یادی کند و 

طنین روح نواز آن "واژگان بی بدیل" آسودگی را به ارمغان نیاورد..؟

 

 

 

از او گفتن عجب دشوار است

                                           و از او خواندن عجب غرور آفرین..

 

 

با او زمزمه کردن چه دلنواز است

                                          و در سحر واژگانش تامل کردن چه دلنشین..

 

 

اما افسوس..

افسوس که برای گفتن از او هفت دفتر اندک است ..

و هفت حکایت هم حقانیت کلام را به جا نمی آورد..

 

 

افسوس که فهم آنچه سرود و آنچه خواند و آنچه گفت آسان نیست..

 

 

 و عشق.. سرمایه تمام ناشدنی برگ برگ دفترش بود..

 دفتری  مقدس که کرامتی مقدس تر را در خود جای داده..

 

روحی شایسته ی ستایش جهانیان ..

                                                       روحی آزاده .. والا ..  بی قرار...

 

 

همان او که شعر و شعور را در هم آمیخت و

                                                     شکوه کلام را به اوج رساند..

        به اوج حقیقت ..                                                

        به اوج زیبایی ..                

        به اوج عاشق نوازی..                

 

 

...حافظ از معتقدان است ..گرامی دارش..           زانکه بخشایش بس روح مکرم با اوست...

 

                  

 

 ..روزش گرامی باد..

 

 بر تمامی زنده دلانی که  تاریکی شبهایشان را

با شاه بیت های دفترش

 ستاره سوز میکنند...

 

 ...

 

 پ . ن :

 

۲۹ اکتبر صدور نخستين اعلاميه حقوق بشر از سوي كوروش بزرگ 

 سيزدهم اكتبرسال 539 پيش از ميلاد كوروش بزرگ بنياد گذاركشور ايران و نخستين شاه سراسري آن، بابل را متصرف شد كه دولت آن از زمان نبوكدنزر دومNebuchadnezzar (بخت النصر) راه ستمگري نسبت به مردم خود و ملل ديگر در پيش گرفته بود متصرف شد.

                                                  

13 اكتبر را «پروفسور بليك» به استناد كتب ديني در دايره المعارف كليساي مسيح درج كرده است و آن را كاملا دقيق مي داند و 29 اكتبر سالروز تكميل تصرف قلمرو امپراتوري بابل(بابيلونBabylon) به دست ارتش ايران است

و در همين روز (29 اكتبر 539 پيش از ميلاد) كه از آن به عنوان نخستين«منشور ملل» نام برده مي شود و سفالنبشته آن معروف به استوانه کوروش موجود است صادر شد.

 ...

پ . ن ۲ :

چون ساخت قالب جدید مدتی طول می کشه،این قالب موقتن گذاشته شده ..

 

۳ قطعه شعر دیگر از " بانو شهرزاد خشایار " به بهانه ی روز تولد ایشان:

 

 

*

...با تو در بهاران

بی تو در خزانم

خدای من .. کاش همیشه تابستان بود ...

 

 

 

**

کاش روزگارم

مانند کارتونی بود

که در آن همه چیز و همه کس

در ژرفای قلب عروسکیشان

نازنین و محجوب است

سیندرلا عاشق است

سفید برفی زیباست

پیترپن مهربان است

 و پینوکیو ...

چوبی و بی جان .. اما معصوم و قهرمان است

پدر ژپتو پدر پیر قصه های کهن

در حسرت پسری نقره ای

سالها در دل ماهی ماند

ماندو  گریست

پدر چوب حکاکی می کرد

در کنارش زنجره خوب قصه ی ما

ضجه میزد بی صدا

اما عاقبت

 پینوکیو زنده شد به مهر

باقی ماند با عشق

و قصه، موجی صورتی گرفت

و ماندگار شد در اقیانوس خیال

...

و کودکان خسته از خواب

آرمیدند با رویای آن ...

 

 

 

 

*** 

 در دادگاه زمانه ام

منصفانه قضاوت کردم

مشفقانه حکم دادم:

عشق اعدام شد...

 

 

...

 

 

پی نوشت بی ربط:

 

مواجهه احمدی نژاد با کاریکاتور خود

 

ماجرای صف طولانی دستشویی در کنکور کارشناسی ارشد!

 

پسر بن لادن و همسر انگلیسی ایشان!!!

 

وزارت جهاد کشاورزی: جلسه کیش چیز مهمی نبود!

 

تصویر احمدی نژاد و هاشمی ثمره (در جوانی البته)

 

 

 

آن روز هم که دستهای تو ویران شدند .. باد می آمد..

 

 

 

 

نازنین!

 

نمی توان در چند حرف و

                   چند واژه و

                   چند جمله.. وصف نگاه دردآلودت کرد...         

                                                                                   

 

 

خوبِ شعر!

                                                             

 

برای از تو خواندن

 

               از تو سرودن

 

                     از تو نگاشتن

 

 

چه بسیار واژه که باید

 

 

واژه هایی همه از جنس زخم..

                               

        زخم هایی همه از جنس عشق ..

 

               عشقی همه از جنس تنهایی زن..

 

 

 

 

 

ماندگار ترین بانو!

 

می دانم  توان از تو گفتن آنچنان که شایسته ی کلام بارانی توست، در من نیست...

 

پس تنها به همین چند جمله اکتفا می کنم و می گویم

 

 

هنوز

 

وقتی روزهای رفتنت که می شود.. در کوچه  باد وزیدن می گیرد...

 

 

. . .

 

...

 

من با غزلی قانعم و با غزلی شاد 
 تا باد ز دنیای شما قسمتم این باد ..

                                            ویرانه نشینم من و بیت غزلم را ..
                                        هرگز نفروشم به دو صد خانه ی آباد

من حسرت پرواز ندارم به دل.. آری ..
 در من قفسی هست

                             که می خواهدم آزاد ..

 ای بال تخیل ببر آنجا غزلم را
                                      کاش مردم آزاده بگویند مریزاد ..

                               من شاعرم .. و روز و شبم فرق ندارد ..
                               آرام چه می جویی از این زاده ی اضداد  ؟

می خواهم از این پس همه از عشق بگویم
یک عمر عبث داد زدم بر سر بیداد

مگذار که دندانزده ی غم شود ای دوست ..
                                                     این سیب که ناچیده به دامان تو افتاد ..

                                       

 

                                                                                " این سیب که ناچیده به دامان تو افتاد"

                                                                                               "محمد علی بهمنی"

...

 

..به یاد حسین پناهی عزیز و مظلومیت نگاهش..

 

خورشید جاودانه می درخشد در مدار خویش

 مانیم که یا جای پای خود می نهیم و غروب می کنیم
 هر پسین

 این روشنای خاطر آشوب در افق های تاریک دوردست
                       نگاه ساده فریب کیست که همراه با زمین 
                                               مرا به طلوعی دوباره می کشاند ؟

 ای راز 

 ای رمز

ای همه روزهای عمر مرا اولین و آخرین...

 

                                       "از مجموعه: اولین و آخرین"

 

...

این غروبهای سرد.. چه آذروار سلطه اش را به رخ می کشد...

و ..

روزگاری زنده یاد عمران صلاحی چه خوش گفت :

..وقتی که مطبوعات

تبدیل می‌شوند به مدفوعات

 

ديوار مستراح

          روزنامه‌ي شهر است..

 

 

تيراژ مستراح

               وسيع است..

..و من هنوز درگیرودار گزارش عملکرد اقتصادی دولت نهم و تاثیر آن بر سیاست خارجی،

در میان تلنباری از کاغذ گم می شوم..

کاغذهایی همه از جنس مطبوعات کشورم!

...

 ...

نامش نشان از شکوه شعر سرزمینت ..

 

           کلامش معجونی از مهر و موسیقی ..

 

                     شعرش مرهمی ست بر زخم های هر روان ترک برداشته ای

 که گریزان از دغدغه های امروز این آشفته بازار

 در پی گوشه ای آرام نامی آشنا را می جوید..

 

 

کیست که زمزمه ای از کلام سحرانگیز او بشنود و

بر خاطر بی قرارش  نسیم آرامش وزیدن نگیرد؟

 

 

کیست که از او یادی کند و 

طنین روح نواز آن "واژگان بی بدیل" آسودگی را به ارمغان نیاورد..؟

 

 

 

از او گفتن عجب دشوار است

                                           و از او خواندن عجب غرور آفرین..

 

 

با او زمزمه کردن چه دلنواز است

                                          و در سحر واژگانش تامل کردن چه دلنشین..

 

 

اما افسوس..

افسوس که برای گفتن از او هفت دفتر اندک است ..

و هفت حکایت هم حقانیت کلام را به جا نمی آورد..

 

 

افسوس که فهم آنچه سرود و آنچه خواند و آنچه گفت آسان نیست..

 

 

 و عشق.. سرمایه تمام ناشدنی برگ برگ دفترش بود..

 دفتری  مقدس که روحی مقدس تر را در خود جای داده..

 

روحی شایسته ی ستایش جهانیان ..

                                                       روحی آزاده .. والا ..  بی قرار...

 

 

همان او که شعر و شعور را در هم آمیخت و

                                                     شکوه کلام را به اوج رساند..

        به اوج حقیقت ..                                                

        به اوج زیبایی ..                

        به اوج عاشق نوازی..                

 

 

...حافظ از معتقدان است ..گرامی دارش..           زانکه بخشایش بس روح مکرم با اوست...

 

 

 

 

..روزش گرامی باد..

 

 بر تمامی زنده دلانی که  تاریکی شبهایشان را

با شاه بیت های دفترش

 ستاره سوز میکنند...

 ...